verslag van Frankrijk
Verslag van de GR 5...Een eindeloos pad
maandag 3-07-2006
Amance - Salonnes
Afstand 23.8 km
In de ochtend worden we gewekt door een zonnetje (na regen komt zonneschijn). Toen we door een gehuchtje net voor Ammance liepen, en daar ter plaatse nog wat foto's wilde maken kwam ons een mannelijk persoon achterna en sprak ons aan. Hij groette ons en vertelde:"hij had een aantekenboek over de GR5 en noemde het "le livre d'or". Of wij met hem wilde teruglopen naar zijn woning niet ver hier vandaan en bij hem thuis er ook wat in wilde schrijven. Nou dat wilden wij wel hoor. Teruggelopen en kennisgemaakt met zijn vrouw die ons een kopje koffie aanbood. Het was een prachtig boek met de meest spannende verhalen erin. Hartstikke gezellig. Hij had de indruk dat mensen die de GR5 liepen allemaal mensen waren die veel werk deden met hun hoofd en die de GR5 gebruikte voor een soort van geestelijke ontspanning. We wisselden wat adresgegevens uit en maakten nog wat foto's. Dat maakt de gr5 tot een meer dan leuke tocht.
Om kwart over twaalf zitten we te pauzeren tussen Ammance en Brin-sur-Seille. Amance is ook een bloemendorpje waar leuke gordijntjes en fruitmanden te zien zijn. We hebben even gerust bij een oude kerk waar je een prachtig uitzicht hebt over het dal. Zo zittend op dat bankje onder die fraaie Ceder voel je je rijk en probeer je je een idee te vormen hoe het hier in de winter zal uitzien, hoeveel mensen op die plek hebben zitten dromen. We lopen verder in de richting Brin-sur -Seille. We kunnen gelukkig verder. Als we gekampeerd staan vlak voor Salonnes, aan een groenrand en uitkijkend over een prachtig dal kijken we weer terug op een zonovergoten dag. De planning was om in een fraaie wei te gaan staan. We hadden net een verschrikkelijk modderpad naar beneden gelopen en het wel gezien voor die dag. En het leek nog wel zo'n mooi weitje, een klein heuveltje maar sprookjesachtig mooi. We gooide onze last van onze schouders en rustten wat tegen een boom, toen plots een aantal koeien de kop op staken en ons aankeken met een gezicht van :"Wat krijgen we nou? Wat moeten jullie in onze wei?" De boodschap was meer dan duidelijk. Als dieren konden spreken dan was dat wel op dat moment. We werden verzocht elders ons heil te zoeken. We lopen snel de wei uit waarbij we nog even controleeren of er wel echt spanning op het schrikdraad staat. Dit bleek zo te zijn. We liepen een stukje verder tot bij een prachtig uitzicht over een dal. Die avond eten we couscous en laten ons dat prima smaken. Later hoorden we tussen de uilen door een aantal bruiloftgasten een dorpje verder flink tekeer gaan. Een typisch Frans feestje tot diep in de nacht.
