Verslag van de GR 5...Een eindeloos pad
verslag van Luxemburg
Vrijdag 2 mei 2005
Obereisenbach - Stolzenbourg
Afstand 13 km
Vanmorgen om 6.30 Uur opgestaan. De gebruikelijke dingen gedaan die een mens in de vroege ochtend doet. Om halfacht in de morgen gepakt en gezakt in de auto van Mierlo richting Diekirch, waar we de auto neerzetten en hopen na drie dagen zwoegen te arriveren. De gebruikelijke files voor Maastricht. Het wordt erg warm vandaag en nog net horen we op het nieuws dat het in Nederland wel 32 graden kan worden. Als we door Luik rijden ligt de maas er als een spiegel bij en tijdens onze tocht in zuidelijke richting komen we enige tijd achter een tractor en een z.g. home-car te zitten. We kijken elkaar aan en denken in koor :" laat home laat home die handel". Maar over het algemeen...geen klagen over de Belgische wegen. Bijna geen enkele file. Dat is in Nederland wel eens anders.
We stallen de auto nabij een zwembad annex atletiekbaan in Diekirch, besmeren ons met zonnebrandcreme en al snel hebben we een busverbinding. De eerste bus brengt ons naar Vianden. Dat blijkt een bus te zijn waar we achteraf beter in hadden kunnen blijven zitten. Nu zijn we in Vianden uitgestapt in de veronderstelling dat we hier moesten overstappen. Na het drukken op de bekende rode knop verscheen het rode woordje ARRET. We wachten nu op een terrasje na uitvoerige informatie ingewonnen bij het plaatselijk vvv met een lekker stukje vlaai en jus voor ons. Nu moeten we anderhalf uur wachten op de bus van half twee die ons tot Obereisenbach brengt. Dat is iets zuidelijker dan dat we de afgelopen keer zijn uitgekomen. Het is niet mogelijk met openbaar vervoer te komen waar we graag geweest zouden zijn. Een taxi nemen vanuit Vianden is wel erg duur omdat deze van Diekirch moet komen en die rit betaal je dus gewoon mee. Voor echt te zwoegen met een rugzak zijn de temperaturen nog niet ideaal. Beter is het even te wachten zodat de temperatuur wat daalt, de zon wat zakt.
Het terras waar we nu zitten ligt vlak aan de grote weg en steeds als er een vrachtwagen voorbij raast, krijgen we een rookstoot in ons gezicht. We zullen het ermee moeten doen. Eindelijk ...... na enkele uren wachten komt de bus eraan. Deze bracht ons naar Obereisenbach. Standaard verlopen we ons altijd in het begin van de route. Nu ook vandaag. Maar uiteindelijk toch de route gevonden. Het voert via een ontzettend stijl pad naar het gehucht Wahlhausen. En als daar nu iets te zien zou zijn zou je zeggen voila, maar verre van dat. Vlak voor het dorp draaien we al af. Het is nog erg heet zo bijna midden op de dag, de voeten plakken aan het hete asfalt, en we zijn dan ook blij als we onder de bomen lopen. Vanaf het pad hebben we fraaie vergezichten naar beneden op o.a. de Our. We zien daar een camping waar de jongeren een feestje bouwen. De muziek galmt door de bergen. Nee, ...deze camping dan maar even niet. Trouwens nog veel te vroeg. De Gr5 laat ons nog enkele malen op en neer naar boven en beneden gaan. Op een gegeven moment volgen we een stuk van de N10. Als we in zuidelijke richting lopen komen we de bus weer tegen en de chauffeur herkent ons weer en zwaait tegen ons als ware we oude kameraden. Op zijn terugweg stopt hij zelfs midden op de weg en vraagt ons of we misschien willen meerijden. Nee dank je, we lopen liever, daar zijn we voor gekomen. We slenteren door het plaatsje Stolzenbourg. Hier heeft elk gehucht volgens mij z'n eigen camping.
We krijgen min of meer een privé-plekje met grasveld, bankje en tafel. Perfect voor elkaar toch. Even gebruik maken van een lekkere douche en in de avond pakken we bij het nabijgelegen café aan de voorkant van de camping een ijsje voor twee personen tètè a tètè en een rode wijn erbij. Het is er niet echt gezellig. Er zitten een aantal motormensen die een soort overstaanbaar platduits praten. Een grote hond sjouwt geduldig langs de tafels. De mensen laten ook een slangetje zien waar ze bij uitgekomen zijn. Lijkt me niet zo gezellig in de tent. In de avond werk ik o.a. mijn verslag bij op m'n PDA die het op een gegeven moment voor gezien houdt. Batterij leeg. Hij laat me verder in de steek. Zou het te koud zijn? Geen oplader bij me. Ik ga op zoek naar een systeem waarbij ik voor alle elektrische apparaten slechts één adapter nodig heb. Ik duik m'n slaapzak in en spoedig lig ik al in een diepe rust. Het enige geluid is dat van de krekels.
